اشعار

اى در سپهر مجد و شرف؛ رويت آفتاب           بَر بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پاى فـتـاده ايم، ز رحمت تو دستگير           ما را كه دل ز آتش داغت بُـوَد كـبــاب

جـمـعـيـم مـا؛ ولـيـك پريشان به يـاد تو           وز ما شكـسته تر دل زهـرا و، بوتـراب

يا هـادى الـمـضـلّـين، كز مـردم ضلال           جسمت در التهاب و، روانت در التهاب

تـو آفـــتـاب عــالـمــى و، از افــول تـو           افــتــاده اسـت در هـمـه ذرات انـقـلاب

اى آيـت تــوكّــل و، اى آيـــه ی رضــا           ديـدى جـنايت از متـوكل تو بى حسـاب

گـاهـى دهـد مكان تـو در بركه السبـاع           گاهى درون محبس دشمن به پيچ و تاب

زنــدان بـى مـلاقــات آنــهـم بــراى تـو           آه از جـفــاى طـايـفـه غـافـل از عِـقـاب

تــو زاده ی بــزرگ جـوانــان جـنـتــى           اى از سـتـم شـهـيـد شـده درگـه شـبـاب

آن شـربـتــى كه داد به اجـبـار دشـمنت           گـويـا شـرنـگ مـرگ بُد و، آتش مذاب

كاتش به جسم و جان تو پروانه سان فتاد           وز سوز زهر جسم تو چون شمع گشت آب

اى بَــر درت نــثـــار درود مــلائــكــه           امــروز بـر ســلام مــويّـد بــده جــواب

یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم            شعـله با نـاله برآیـد همه دم از جگـرم

جـز تو ای خالق دادار کسی نیست گـواه            که چه آورده جـفـای مـتـوکّـل به سـرم

می دوانـیـد پــیــاده به پـی خـویش مـرا            گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب            گشت از شدّت غم، مرگ عیان در نظرم

خواست تا بر من مظلوم دهد جام شراب            شرم ننـمود در آن لحظه ز جدّ و پدرم

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی            ریخـتـه خاک یـتـیـمـی به عـذار پـسرم

با که این ظلم بگـویم که به زنـدان بلا             قبر من کند عدو پیش دو چشمان تـرم

هر زمان هست در این دار فنا مظلومی            حق گواه است که من از همه مظلوم ترم

فخر (میثم) همه این است به فردا کامروز            هم ثـنا گـستر من آمده هـم نوحــه گرم

ای دائم از خدا و نبـییّن تو را، سـلام            وی روی عالمی به حریم تو صبح و شام
ابن‌الـرّضای دومی و چـارمـین عـلی            جــدّ امـام مـنــتـظــریّ و دهــم امــام

مهـر جـهـان فــروز سپـهــر هـدایـتی            هادی است کنیه‌ات، به تو و کنیه‌ات سلام
صحن تو درجلال و شرف، مسجدالرسول            کـوی تو قـبـلـۀ حــرم مـسجـد الحـرام
داری زمام عرش به انگشت و نی عجیب            گر شد بزیر دست تو، شیر درنده؛ رام
وصف تو می‌کنند نـبـییّن به افـتـخـار            نـام تـو می‌بـرنـد امـامـان به احـتـرام
هستی زوال گیرد و بــذل تو بی‌زوال            عـالـم تـمـام گردد و مـدح تو نـاتـمـام
در آسـمان قـیـامت کـبـری بـپـا شـود            چون از زمین به عزم عبادت کنی قیام
هرگز نخـواستیم می از ساغر بهشت            کز کوثر ولای تو ما را پُر است جام
ای باب عسکری پسر حضرت جواد            ای نــور چـشـم فـاطـمـه و سـیّـد انـام
مـا آروزی سـامـره داریــم رحـمـتـی            تا خـاک زائـر تو بـبـوسـیم؛ گـام گـام
ما با محـبـت تـو، نـمـودیـم افـتــخـار            مـا از ولایت تـو، گـرفـتـیــم انـسجـام
هر کس که غیر مدح شما خاندان کند            پیوسته گنگ در سخن و لال در کلام
هر ثروتی سوای عطای شماست فـقر            هر پخـته‌ای بـدون ولای شماست خام
هر کس نداشت رشتۀ مهر تو را بدست            شیطان به پای مانده ز راهش؛نهاده دام
دردا که چرخ بر تو جفا کرد روز و شب            آوخ که خصم؛خون به دلت کرد صبح و شام
دشمن تو را به زور به بزم شراب برد            کرد از تو و رسول خـدا هتک احترام
آنجا به تو تعـارف جـام شـراب کـرد            ریـزد خـدا حـمـیم جـهـنّم وِرا به کـام
بـــزم مـــی و ولــــیّ خــــدا؛ آه آه آه            ای کاش می‌گسست فلک را زهم نظام
خاموش شد صدای دعایت، ولی به زهر            ای آنکه یافت دین خـدا از دمت قـوام
داغ تو شعلـه بر جگـر شیعـیان زنــد            تا مـهـدیت بـیـاید و بـسـتـانـد انـتـقـام
از غـربـتـت و یـا جگـر پـاره‌پـاره‌ات            یا زخـم بی‌شمار دلـت، گوید از کدام؟
گـریم به یـاد جـدّ غریبت که رأس او            گه مـاه کـوفه بود و گهی آفـتاب شـام
گه دوخت نیزه سینه و پشت ورا به هم            گه ریخت سنگ بر سر او از فراز بام
بر روی پـاک تو به تن چـاک‌چاک او            «میثم» هماره میکند ازجان و دل سلام

آن نازنین که وصف جمالش خـدا کند            امـشب خـدا کـند که نگـاهى به ما کند
آن دلـنوازِ از دل و از جـان؛عزیـزتر            بـاشد که درد جــان و دل مـا دوا کـنـد

آن بى نیاز از همه غیر خدا خوش است             ما را گـره ز کـار فـرو بـسـته وا کـند
آن محـو ذات خالق و بى اعـتنا به خلق            قـطـعاً بـما شکـسـتـه دلان اعـتـنــا کند
آن چشمه دعا که دعا مستجاب از اوست            چون می شود به حالت ما هم دعا کند؟
پـیـونـد خـورده زندگى ما به مـهـر او            این رشـته را کـسی نـتـوانـد جـدا کـند
عالم به خوان رحمت او میهـمان ولى            یک تن نـشد که حـق نـمک را ادا کند
خواهـد کـند ثـناى کـسـى را اگر کسى            بهتر همین که مدحـت ابن الـرضا کند
ابن الــرضاى دوم و چارم ابوالحـسن            کـامشب جهان را ز رُخـش با صفا کند
چارم على ز عتـرت و نور دل جـواد            کاو چون جـواد لطف نماید، عـطا کند
گویى على، به روى محـمد کند نگــاه            چون این پسر به روى پدر دیده وا کند
هادى، دهم امام که در روزگار خویش            جـابـر سـریـر مـعـدلت مـرتـضى کـند
دیـــدار او کــدورت دل را جــلا دهـد            ایـمــاى او، حـوائـج مــردم روا کــنـد
بـایـد رضای خـاطـر او آورد بـدسـت            خواهد ز خود هر آنکه خدا را رضا کند
آن کاو کند فـصـیح تکـلم به هر زبـان            کـى از جــوابِ رازِ دل مــا، ابـا کـنـد
کــار خــدا به امـر خـدا مى ‏کـند؛ بـلى            من عـاجزم از این که بگـویم چها کـند
ابن السبیک چونکه زابن الرضا سوال            از راز بـعـثـتِ سه تن از انـبـیـاء کـند
گیرد جواب خویش و نشیند ز پا و باز            یحیى ابـن اکـثــم از پى او؛ ادعـا کـند
او نیزمفتضح ز سوال و جواب خویش            اقــرار بـر فـضـیـلـت آن مـقـتـدا کـنـد
اى هر چه هست؛ عالم و آدم فـداى او            در حفظ دین چو هستى خود را فدا کند
در راه سـر بـلـنـدى قـرآن کند درنگ            بر او هـر آن قَـدَر مـتـوکـل جـفـا کـند
ازجور و ظلم دشمن و تبعید و حبس وقتل            راضى به هرچه حکمت حق اقتضا کند
با سعى و صبر خویش بگردِ حریم دین            هر جا حـصار محکـمى، از نو بنا کند
نــور خــدا کـجـا و بـسـاط شـراب؟ آه            خـصـم سـیـاه دل ز خـدا کى حیا کند؟
کى آید از ولى خـدا خـوانـدن سـرود؟            خـواند ولى چنانچه سرورش عزا کند
او مایـۀ حیات جهـان است واى دریغ            دشـمـن و را شهـید به زهــر جـفـا کند
اى یــادگــار آل مـحـمـد؛ خــدا بـه مـا            لـطـفـى اگـر کـنـد ز طـفـیـل شما کنـد
صاحبدلى کجاست که چون ابن مهزیار            بر دیـده خـاک پـاى تـو را تـوتـیا کـند
اى زاده ‏ی جـواد و بـسـان پـدر جـواد            مهـرت نشد که قهـر به سوى گـدا کند
افـتــاده‏ ام بـه دام بــلا یــا ابـا لـحـسـن            غیراز تو کیست؟ آنکه ز دامم رها کند
دسـت گـدایـى من و دامــان تـو؛ بـلـى            جز سوى تو گداى تو؛ رو در کجا کند؟
من بـنـده ذلـیـلــم و تو خـسـرو جـلـیل            چـونت ثـنـا کـنـم؟ که خـدایت ثنـا کـند
خواهم که بیش مدح تو آرم ولى ز عجـز            این طـبـع نـارسـا به هـمین اکـتـفـا کند
باشد که حـق بخـاطـر تو یا ابـالحـسن            ایـمــان کـامـلـى بـه مـویّـد عـطـا کـنـد

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند           ندانم از چه بی گنه، عدو به او جفــا کند
سرشک غربتش روان نوا زند زنای جان           نهان ز چشم دشمنان، بدوستان دعــا کند

به پیکرش نشانه ها، یه سینه اش ترانه ها           که زیر تازیانه ها، رضا رضا رضا کند
به دستها سلاسلش، زغصه سوخت حاصلش            چه می شود که قـــاتلش زفاطمه حیا کند
فتاده در ملالها،به عشق شور و حال ها           در آن سیاه چــالــهــا، خدا خدا خــدا کـند
فتاده دیگر از نوا، بــرو به دیدنش صبا           بپرس مرغ کشته را، کی از قفس رها کند؟
بخاک بی کس سرش،کسی نبود در برش           کجاست تا که دخترش، اقـامه عـــزا کند
اثر نمـانده از تنش، دلا بــرو به دیدنـش           بگو عدو زگردنش، غلی که بـسته واکند
به هر دلیست ماتمش، شکسته کوه را غمش           عجب مدار «میثمش»، قیامت ار بپا کند